[chrzescijanie] Wina chrześcijaństwa wobec narodu żydowskiego

[Robert K.]

Witaj

test to jest tylko moj
sprawdzam czy dojdzie moj list bo wyslalem juz kilka i nic

Robert

W Twoim liście datowanym 4 września 2006 (19:15:18) można przeczytać:

> Wina chrześcijaństwa wobec narodu żydowskiego


> Siostra Pista
> Evangelische Marienschwesternschaft
> październik 1997

> (Wersja z przypisami do literatury jest np. tutaj
> http://www.smkoszalin.chs.pl/Wina_chrzescijanstwa_wobec_narodu_zydowskiego.doc

> Kiedy ujawniono zgrozę holokaustu, wyłoniło się pytanie: Jak mogło do tego
> dojść? Przeraża nas prawda, że holokaust był po prostu kulminacją
> wielowiekowej nienawiści i wzmożonych prześladowań, nader często podsycanych
> przez teologię chrześcijańską. Kto dotyka ludu Bożego, dotyka samego Boga,
> gdyż Izrael jest źrenicą Jego oka (patrz Zach 2,12).

> Zważywszy na okropności popełnione wobec Żydów w imieniu Chrystusa w ciągu
> 2000 - letniej historii Kościoła, nie możemy świętować przełomu tysiąclecia
> bez uprzedniego wyznania, ze skruszonym sercem, jakim bólem napełnia nas ta
> przeszłość. Swym niechrześcijańskim sposobem myślenia i działania
> przysporzyliśmy imieniu Jezusa wstydu i hańby, sprawiając, że stało się ono
> dla Żydów, ludu Bożego, odstręczające...

> Pragniemy więc dzisiaj modlić się o to, aby na całym świecie chrześcijanie
> byli ponagleni do obchodzenia przełomu tysięclecia nabożeństwem pokutnym - w
> duchu jedności, mając w pamięci nasze wspólne dziedzictwo.

> Poniższe fragmenty z żydowskich oraz chrześcijańskich źródeł historycznych
> stanowią krótkie podsumowanie strasznych faktów z historii traktowania Żydów
> przez chrześcijan - faktów, które brukowały drogę do holokaustu. W tym
> skąpym ujęciu nie ma, niestety, możliwości bliższego zajęcia się
> poszczególnymi okresami historycznymi. Dlatego na końcu wskazano literaturę.

> Październik 1997

> Jak to się zaczęło

> W pierwotnej gminie chrześcijańskiej Żydzi i poganie jednoczyli się wokół
> Jezusa i w Jezusie byli jednością, bo mur między Żydami i poganami został
> zburzony. Była jedna trzoda i jeden Pasterz. Jednak później, kiedy proporcje
> uległy przesunięciu i do Kościoła weszła większa ilość pogan, a liczba Żydów
> stosunkowo malała, Żydów nie znajdujących się jeszcze w gminie
> chrześcijańskiej zaczęto postrzegać już nie jako braci w wierze w jednego,
> objawionego Boga, lecz jako obcych, nieomal jak wrogów.

> Istniały wszelkie podstawy, by mimo walk i trudności, które wystąpiły,
> zachować do nich stosunek życzliwy, w pokornej miłości, bo przecież to od
> nich otrzymaliśmy Prawo i proroków oraz Pana Jezusa. Nie bez powodu apostoł
> Paweł napomina nas, że jako wierzący w Chrystusa nie mamy się wobec nich
> czym chlubić, lecz winniśmy zachować postawę pokory, wiedząc, że korzeniem
> drzewa są Żydzi i że to oni noszą nas, a nie my ich, ponieważ my jesteśmy
> tylko w nich wszczepieni (Rzymian 11). Lecz wrogowi udało się wyrwać Kościół
> z tej pokornej postawy braterskiej, i w samouwielbieniu zagarnął on dla
> siebie wszystkie łaski i obietnice odnoszące się do Izraela, wykreślając
> Izraela wykreślił z historii zbawienia.1

> Teologia chrześcijańska a prawo dziedziczne Izraela

> We wczesnym Kościele chrześcijańskim najpierw nieśmiało, a w końcu całkiem
> wprost zaczęto rościć sobie prawa do dziedzicznego prawa Izraela. Widać to
> wyraźnie zwłaszcza w tak zwanym Liście Barnaby2, który powstał około r. 130
> w Syrii, przez niektórych nauczycieli Kościoła zaliczanym do Nowego
> Testamentu. Jest on pełny ostrej polemiki antyżydowskiej, odmawiającej Żydom
> wszelkiego głębszego zrozumienia Pisma Świętego - bo nie są go w ogóle
> warci. List Barnaby traktuje Stary Testament wyłącznie jako cień Chrystusa i
> Kościoła: przymierze Boga z Jego ludem odnosi już tylko do chrześcijan,
> Żydzi utracili je na zawsze.

> Takie oraz podobne twierdzenia, zawarte np. w listach Ignacego z Antiochii
> (70-107), coraz bardziej forsowały ujęcie, że Kościół jest nowym Izraelem.
> Cesarz Konstantyn posunął się nawet do tego, by oświadczyć, że kraj Izrael
> nie należy już odtąd do narodu żydowskiego, lecz do Kościoła
> chrześcijańskiego.3 Tu znajduje się już zarodek "teorii wydziedziczenia",
> która w okresie od XV do XVIII wieku urosła do przerażających rozmiarów i
> nie przestaje szkodzić po dziś dzień.

> Po zburzeniu świątyni w Jeruzalem (70 r) oraz po powstaniu Bar-Kochby
> (132-135) wiara żydowska nie upadła, lecz nabrała sił życiowych i zdobyła
> wpływy. Argument, jakoby Kościół zajął miejsce Izraela, przestał być
> przekonujący. Przeciwnie, gminy chrześcijańskie i żydowskie rywalizowały z
> sobą w nawracaniu pogan, a młody Kościół widział w judaizmie wzrastające
> zagrożenie.

> Aby temu przeciwdziałać, teologia chrześcijańska próbowała stworzyć Jezusa
> nieżydowskiego. Wyciągano najosobliwsze dowody - wiarę Abrahama, a nawet
> obietnicę daną Adamowi - żeby pokazać, że Kościół istniał znacznie wcześniej
> niż Izrael, a nawet że faktycznie jest "wiecznym Izraelem" (Tertulian).1 Do
> jakiego stopnia myśl ta jest niebezpieczna, okazało się setki lat później, w
> Trzeciej Rzeszy.

> We wczesnym chrześcijaństwie Żydów dość szybko oskarżono o "morderstwo
> Boga". Mimo iż Ewangelia Mateusza 20,18-19 i Dzieje Apostolskie 4,26-28
> wyraźnie świadcząc tym, że za ukrzyżowanie Jezusa odpowiedzialni są także
> poganie, utrwaliło się przekonanie, że winni są wyłącznie Żydzi i dlatego
> karać należy wyłącznie ich. "Osiągnęliście szczyt waszego zepsucia w
> nienawiści do Sprawiedliwego, którego ukrzyżowaliście" (Justyn Męczennik,
> około 100-165).2 Teolodzy chrześcijańscy III wieku, np. Hipolit i Orygenes,
> traktowali tę teorię dosłownie. W IV wieku myśl chrześcijańska znajdowała
> się już pod jej silnym wpływem.

> Podczas gdy "zwykli" chrześcijanie nadal pielęgnowali kontakty z Żydami, a
> nawet uczestniczyli w nabożeństwach w synagogach, przywódcy kościelni w
> obawie przed utratą swojej trzody, nasilali werbalne ataki, by wzbudzić lęk
> i odrazę przed Żydostwem.

> Augustyn (354-430) zajął stanowisko dwuznaczne. Mimo iż zgadzał się z
> Pawłem, że Żydów należy kochać, podzielał zdanie ojców Kościoła, że zdrajca
> Judasz jest obrazem narodu żydowskiego. W "Traktacie przeciwko Żydom" pisze
> on, że wolno im żyć tylko po to, by w swoim upokorzeniu byli "świadkami
> swojej niesprawiedliwości, a naszej prawdy". Nie należy ich zabijać, bo
> noszą znamię Kaina: "Niech żyją pośród nas, ale niech cierpią i będą stale
> poniżani,"43

> Teorię, iż Żydzi w swoim pełnym cierpienia bycie winni być świadectwem
> chwały Chrystusa, traktowano później wielokrotnie jako pretekst do
> pogarszania ich niedoli - a nawet do ich zabijania.

> Chryzostom (w przekładzie "Złotousty", 344-407), który pragnął uchronić
> gminę chrześcijańską w Antiochii przed społecznym i religijnym wpływem
> judaizmu o zabarwieniu hellenistycznym, będąc retorykiem, napadł na Żydów w
> najostrzejszych słowach.

> Teologia, którą zbudował na przekonaniu, że los Żydów jest następstwem
> "zabójstwa Boga", miała rujnujące skutki. Z powodu tego przestępstwa, jak
> stwierdza, "nie ma już dla was ani możliwości poprawy, ani przebaczenia, ani
> usprawiedliwienia ... Bóg was nienawidzi!"

> "To wyznanie nienawiści do Żydów", pisze historyk żydowski, Heinrich Graetz,
> "uzbroiło później przeciwko Żydom królów i pospólstwo, mężów stanu i
> mnichów, krzyżowców i pasterzy, w narzędzia tortur i stosy," Każdy, kto
> Żydów prześladował, torturował i zabijał, uważał się za wykonawcę gniewu
> Bożego.

> Państwo jako poplecznik

> Kiedy w IV wieku za panowania Konstantyna chrześcijaństwo stało się religią
> państwową, Kościół zdobył wpływ na ustawodawstwo, a synagoga zmuszona była
> poddać się po części presji ograniczeń.

> Za panowania cesarza Justyniana l (483-565) zniesiono wiele ustaw
> chroniących do tej pory życie religijne i prawa Żydów - mimo iż lokalne
> oddziaływania mogły być bardzo różne. Degradacja mniejszości żydowskiej
> posunęła się najdalej. W VII stuleciu bizantyjski cesarz Herakliusz
> zarządził, z przyczyn politycznych, przymusowy chrzest Żydów. W ten sposób
> chciał sobie zagwarantować jedność królestwa. Praktyka ta znalazła
> naśladowców i miała katastrofalne następstwa w kolejnych stuleciach.


> Średniowiecze

> W średniowieczu, w wyniku ścisłego powiązania Kościoła z państwem, zasiew
> antysemityzmu chrześcijańskiego wydał straszliwy plon.

> Wyprawy krzyżowe

> Wraz z rozpoczęciem wypraw krzyżowych w roku 1096 dla Żydów Europy nastał
> niespotykany dotąd okres trwogi i prześladowań. Kaznodzieje krzyżowców
> nawoływali, by "świętą wojnę" rozpoczynać od własnego kraju i zniszczyć
> "wrogów Boga", Żydów. W Niemczech dotknięta została zwłaszcza Nadrenia.
> Mordując, grabiąc, chrzcząc przymusowo, hordy rycerzy, mnichów i chłopów
> napadały na mniejszość żydowską. Wielu krzyżowców ślubowało, że przed
> opuszczeniem kraju własnym mieczem zabije przynajmniej jednego Żyda, aby
> krwią żydowską namaścić go do bitwy z Saracenami. Mord Żydów traktowano jako
> czyn miły Bogu, gwarantujący odpuszczenie wszelkich kar za grzechy.

> Tylko w okresie od maja do lipca 1096, gdy wojska krzyżowców ciągnęły przez
> Spreyer, Wormację, Moguncję, Kolonię, Trewir i inne miejscowości,
> wymordowano 12 000 Żydów.2 Łącznie podczas tej pierwszej wyprawy krzyżowej
> zgładzono około czwartą a może i trzecią część ludności żydowskiej Niemiec i
> północnej Francji.3

> W roku 1099 rycerze krzyżowi zdobyli Jeruzalem, a ich okrucieństwo zwróciło
> się w równym stopniu przeciw Saracenom jak i Żydom. Chełpili się, że są
> wykonawcami gniewu Bożego. Wszystkich Żydów, których oszczędził miecz,
> zapędzili do synagogi, podłożyli ogień i spalili żywcem: mężczyzn, kobiety i
> dzieci.4 Kiedy mord i rabunek nareszcie się zakończyli, umyli swoje twarze i
> ręce, założyli lniane szaty i poszli boso, przez kałuże krwi, do kościoła
> Grobu. Ze łzach i uwielbieniem dziękowali Bogu za triumf wywalczony na Jego
> cześć.

> Skazani na wieczną niewolę

> Podczas pierwszych dwóch wypraw krzyżowych Żydzi niemieccy poprosili o pomoc
> koronę. W rewanżu za obiecaną ochronę uczyniono ich "pachołkami dworskimi"
> cesarza - przywilej, za który zmuszeni byli zapłacić wysoką cenę.

> Z czasem ci pachołkowie okazali się wydajnym źródłem dochodów państwowych.
> Jako własność panującego można było ich kupować, wypożyczać i sprzedawać, by
> spłacić długi. Czyniono z tego częsty użytek, i wkrótce obyczaj ten przyjął
> się także w innych krajach. Przywódcy kościelni usprawiedliwiali ten status
> niewolnika dworskiego teologicznie, nauką wczesnego Kościoła: Żydzi skazani
> są na wieczną niewolę, bo ukrzyżowali Chrystusa.

> Do upokorzenia Żydów przyczyniły się jeszcze inne czynniki: zostali
> wykluczeni z większości zawodów, a bractwa rzemieślnicze przyjmowały
> wyłącznie chrześcijan. Tak więc, jako autsajderzy społeczni zostali
> dosłownie zmuszeni do wykonywania zawodu pożyczkodawcy pieniędzy,
> osławionego wśród chrześcijan.

> Jako kredytodawcy byli jednakże niezbędni dla kręgów świeckich i
> kościelnych. Nawet katedry i kościoły budowano z pieniędzy żydowskich. W
> efekcie duchowo-ludzka nienawiść do Żydów coraz silniej splatała się z
> interesami ekonomicznymi. Gdy to źródło pieniędzy wyczerpywało się w końcu,
> władcy po prostu wyganiali Żydów. Lecz bardzo często, z braku środków
> finansowych, powodowali ich szybki powrót.

> Jako pożyczkodawcy pieniędzy Żydzi ściągali na siebie nienawiść "małego
> człowieka". Im większe było zadłużenie chłopa, np. po nieudanych zbiorach,
> tym mniej bezpieczni byli Żydzi.5 Za rzekomo religijnym zapałem ludu kryły
> się często nagie pobudki ekonomiczne: Rzezi towarzyszyło zniszczenie
> przechowywanych w domach "lichwiarzy" zapisów dłużnych.

> W r. 1135 scholastyk francuski Pierre Abaelard, w "Dialogu między filozofem,
> Żydem a chrześcijaninem", wkłada w usta Żyda słowa: "Nigdy żaden naród nie
> znosił tego rodzaju cierpień dla Boga. Żydów, rozproszonych wśród wszystkich
> narodów, bez króla i książąt świeckich, uciska się ciężkimi podatkami, jakby
> codziennie na nowo musieli odkupić swoje życie. Znieważanie Żydów traktuje
> się jako dzieło podobające się Bogu. Taką niewolę, jakiej doświadczają
> Żydzi, chrześcijanie potrafią sobie bowiem wytłumaczyć wyłącznie najwyższą
> nienawiścią ze strony Boga.

> Życie Żydów powierzono ich najbardziej zażartym wrogom. Nawet we śnie nie
> opuszcza ich trwoga. Poza niebem nie mają bezpiecznego miejsca schronienia.
> Jeśli pragną wybrać się do najbliższej miejscowości, zmuszeni są kupić
> sobie, za ogromną sumę, ochronę książąt chrześcijańskich, de facto życzących
> sobie ich śmierci, aby zagarnąć ich spuściznę. Pól i wjnnic Żydzi nie mogą
> posiadać, bo nie mają nikogo, kto by gwarantował ich własność. Jako dorobek
> pozostaje im więc tylko interes odsetkowy, w efekcie którego są
> znienawidzeni przez chrześcijan."1

> W hańbie i poniżeniu

> Mimo iż Bernard z Clairvaux (1090-1153) był przeciwnikiem masowych morderstw
> dokonywanych na Żydach, wyjaśnił, że ich ojcem nie jest Bóg, lecz diabeł.
> Naśladował współczesnych mu teologów, którzy jedno Słowo Pisma (J 8,44),
> wyrwane z kontekstu, odnieśli do całego ludu żydowskiego po wsze czasy. Nie
> byli w tym odosobnieni. Coś podobnego można znaleźć już u Cypriana, w III
> wieku.2 O Żydzie jako o "wcieleniu diabła" mówił także Luter.3 Po stuleciach
> jego wypowiedź przytoczył Julius Streicher, żądając wytępienia ludu, którego
> ojcem jest diabeł.4

> Kozioł ofiarny

> Obok licznych wręcz nieludzkich rozporządzeń, Żydów dotknęły złośliwe obelgi
> i oskarżenia. Obarczano ich odpowiedzialnością za wszelkie niedole i zło
> świata. Bardzo powszechnym zarzutem było zatrucie studni, bezczeszczenie
> hostii i mord rytualny.5 Coraz częściej, bez najmniejszego dowodu, obarczano
> ich winą za czyny najbardziej absurdalne. Nawet winą za trzęsienie ziemi w
> Wielki Piątek 1021 r. połączone z sztormem, za co papież Benedykt VIII
> skazał Żydów na śmierć na stosie.

> Żydów obarczono nawet winą za zarazę, która szalała w Europie w r. 1348.
> Zatruli rzekomo studnie, aby wykorzenić chrześcijan: Pomówienie to z Francji
> przedostało się do Szwajcarii, Belgii, Hiszpanii, Polski i Austrii. Nigdzie
> jednak nie tępiono Żydów tak radykalnie i okrutnie jak w Świętym Rzymskim
> Królestwie Narodu Niemieckiego. Daremnie cesarz Karol IV wydawał zakazy, aby
> jego pachołkom nie spadł włos z głowy.

> 1 marca gmina żydowska w Wormacji sama podpaliła swoje domy, a 24 lipca to
> samo uczyniła gmina w Frankfurcie nad Menem. W Moguncji Żydzi stawili
> zbrojny opór. Dopiero gdy nie było już żadnej nadziei ratunku, oblężone
> rodziny żydowskie same złożyły z siebie "ofiarę całopalną". Z ognia i dymu
> rozbrzmiewały ich hymny lamentacyjne. W jednym dniu, 24 sierpnia, zmarło
> sześć tysięcy osób, w dniu tym upadła także prastara gmina kolońska.

> W całych Niemczech - w ponad 350 gminach żydowskich - grasował mord w
> najbrutalniejszej postaci. 60 dużych i 150 małych gmin wytępiono
> doszczętnie. Ci, którzy przeżyli, uciekli na wschód. Średniowieczne Żydostwo
> niemieckie zniszczono. Jednak mimo najokrutniejszych rzezi nie było masowych
> odstępstw od judaizmu.

> Mord rytualny

> Potworne i straszne w skutkach kłamstwo o rytualnych mordach, ukazujące
> Żydów w obrzydliwym świetle, pochodzi jeszcze z czasów pogańskich.
> Twierdzono, że zabijają dzieci chrześcijańskie - zwłaszcza przed
> Wielkanocą - aby użyć ich krwi do celów rytualnych. W związku z tym w roku
> 1171 w Blois (Francja), spalono w drewnianej wieży całą gminę żydowską.

> Oskarżenie o tzw. 'winę krwi', pochodzące z Angli i Francji, szerzyło się po
> całej Europie z szybkością zarazy. Nie były w stanie powstrzymać tego
> zakazy, nawet wydawane przez najwyższe władze. Pogłoski o morderstwa
> dokonywanych na chrześcijanach prowadziły do samowolnych napaści na
> najbliższą gminę żydowską z torturami, zabójstwami i grabieżą włącznie.
> Nierzadko do domów żydowskich zanoszono trupy chrześcijan, aby podejrzenie
> zrzucić na ich mieszkańców.

> Tysiące Żydów z Erfurtu, Kolmaru, Krems, Magdeburga oraz WeifJenburga,
> Paryża, Berna, Wurzburga i Poznania, Pragi, Trydentu, Boppardu, Budweis i z
> wielu innych miejscowości zmarło w mękach jako ofiary amoku i zabobonu.W
> całej Europie wokół dzieci chrześcijańskich, rzekomo zamordowanych przez
> Żydów, szerzył się kult, który przetrwał do naszego stulecia, np. "Szymon z
> Trydentu" lub "Anderl z Rinn".

> Od r. 1880 do 1945 kłamstwo o mordach rytualnych było ogromnie popularne,
> tak wśród chrześcijan katolickich jak i prawosławnych. Der Sturmer
> regularnie publikował karykatury rabinów, pijących krew dzieci niemieckich.

> Bezczeszczenie hostii

> Jakby w obiegu mało jeszcze było okropnych wieści o Żydach, pod koniec XIII
> wieku wymyślono nową winę Żydów: opowiadano, że kradną oni lub kupują
> konsekrowane hostie, które z nienawiści do Chrystusa dziurawią nożami lub
> tłuką w moździerzu, by ciągle ponawiać akt stracenia Chrystusa. Rzekomo z
> wielu zhańbionych tak hostii wypływała krew o cudownej mocy uzdrowieńczej.2

> Pogłoski o bezczeszczeniu hostii doprowadziły w r. 1298 na południu Niemiec
> do okrutnych rzezi Żydów. W Róttingen szlachcic o nazwisku Rindfleisch
> stwierdził, że powołany jest przez niebo do zemsty za zhańbienie hosti i z
> bandą osób o podobnych poglądach zabił wszystkich Żydów w mieście, a potem
> wędrował z miejsca na miejsce, grabiąc i mordując: przez Frankonię, Bawarię
> i Austrię. Rzesze Żydów odbierały sobie życie, aby ujść przed bandami
> Rindfleischa. Od wiosny do jesieni ofiarą okropnej masakry padło ponad 140
> gmin żydowskich, zamordowano około 100.000 Żydów.3

> W Pradze w r. 1389 dzieci żydowskie sypnęły w zabawie piaskiem na księdza z
> Sakramentem. W odwecie stracono 3000 Żydów.

> Znamię hańby

> IV Sobór Laterański, zwołany w r. 1215 przez papieża Innocentego III,
> wskazując na Księgę Liczb 15, 37-41, postanowił: Żydzi winni odróżniać się
> od pozostałej ludności specjalnym rodzajem ubioru -jak Saraceni, a potem
> heretycy, prostytutki i trędowaci. Prócz tego winni nosić na szatach
> specjalny znak - było to na wiele stuleci przed żółtą gwiazdą nazistów. Tak
> narodził się ten nieszczęsny znak żydowski, o którego kolorze i kształcie
> miały decydować poszczególne kraje. Tym znakiem hańby odizolowano Żydów od
> społeczności chrześcijańskiej, narażając ich na wszelkiego rodzaju
> maltretowanie.5

> Przymusowe chrzty

> Chrzest albo śmierć, chrzest lub wygnanie! Przed takim wyborem stawiano
> Żydów w średniowiecznej Hiszpanii. Ferdynand Martinez, zastępca biskupa z
> Sewilii, w r. 1391 podburzył lud przeciwko Żydom. 50.000 Żydów przypłaciło
> to życiem, setki tysięcy ochrzczono, w tym rabinów.1 Przymusowy chrzest
> stworzył jednak ogromny problem. Niektórzy godzili się na zmianę wiary ze
> względu na korzyści osobiste, jednak całe rzesze przymusowych konwertytów
> potajemnie trzymało się starej wiary. Hiszpanie obie te grupy nazwali
> 'marranami' - świniami.2

> Szaleństwo rasowe

> W Hiszpanii zarówno antysemityzm jak i anty-marranizm wzrastał w tempie
> wprost przerażającym. Nagle popularna stała się myśl, iż faktycznym
> problemem jest żydowska 'masa spadkowa' lub inaczej mówiąc "zła krew" - mała
> sangre. A na nią nawet chrzest nie ma wpływu. Tu tkwi korzeń rasizmu
> hiszpańskiego.

> Droga do nazistowskiego paragrafu aryjskiego i norymberskich "ustaw o hańbie
> rasowej", którymi odcięto Żydów od życia publicznego i obywatelstwa
> niemieckiego, nie była już zbyt odległa.

> Inkwizycja hiszpańska

> W r. 1480 hiszpańska para królewska, Ferdynand i Izabella, powołała trybunał
> mający oczyścić Kościół z marranów, nadal potajemnie praktykujących wiarę
> żydowską. Nastąpiły masowe aresztowania. Inkwizycja hiszpańska nie kierowała
> się jednak wcale motywami czysto religijnymi, ale wysokim zadłużeniem
> finansowym domu królewskiego u Żydów. W r. 1481 pierwsze ofiary spalono na
> stosie.3 Łącznie podczas trwającej do XIX wieku inkwizycji zginęło w
> płomieniach 30.000 'marranów'. Te dobrze udokumentowane okrucieństwa
> rozszerzyły się aż na obszar Ameryki Łacińskiej.

> Bez ojczyzny

> Z biegiem czasu Żydów wygnano niemal z wszystkich krajów, w których znaleźli
> ojczyznę. - W r. 1290 Żydzi musieli opuścić Anglię. Do Francji i Belgii
> uciekło 16.000; wielu zmarło na skutek trudów ucieczki.4 - Z Niemiec i
> Francji Żydów ponownie wygnano. W r. 1492 Ferdynand i Izabella wygnali z
> Hiszpanii wszystkich Żydów, aby - jak mówili - stworzyć prawdziwe królestwo
> chrześcijańskie. Wielu z 300.000 uciekinierów skierowało się do Portugalii.
> Tam wolno im było, za pewną opłatą, zatrzymać się na kilka miesięcy. Potem
> Jan II (1481-1495) uczynił ich niewolnikami. Jego następca uwolnił ich,
> potem jednak brutalnie kazał ich przymusowo ochrzcić.1

> Karnawał

> Upokarzanie Żydów bywało często kulminacyjny punktem uroczystości
> karnawałowych. W średniowiecznym Rzymie wybierano w tym celu co roku
> najsłabszego z gminy żydowskiej i wsadziwszy go nago do beczki nabitej
> gwoździami, staczano z góry Monte Testaccio, na śmierć. Żydzi zmuszeni byli
> przyglądać się męczeństwu towarzysza wiary. Później, w czasie
> kontrreformacji, rzymski tłum obrzucał błotem Żydów specjalnie na tę okazję
> tuczonych - "jak sobie na to zasłużył każdy niewierny" - a potem zmuszano
> ich do biegania nago po karnawałowych ulicach, w dotkliwym zimnie i deszczu.
> Wygłaszano także przymusowe kazania, podczas których Żydów chłostano.

> Reformacja

> Marcin Luter (1483-1546) początkowo był do Żydów nastawiony przychylnie.
> Miał nadzieję, że dzięki swojej nowej nauce zdoła ich zdobyć dla wiary;
> wysławiał ich nawet jako "kuzynów i braci Pana". Gdy jednak stwierdził, że
> nie nawracają się, zmienił zupełnie zdanie. "Nie miejcie żadnych
> wątpliwości, umiłowani w Chrystusie, że po diable nie macie bardziej
> zaciętego, brutalniejśzego wroga od prawdziwego Żyda ... Żydzi są istnymi
> kłamcami i krwiożercami ... to jadowite węże, skrytobójcy i dzieci diabła."

> W traktacie Von den Juden und ihren Lugen (O Żydach i ich kłamstwach) (1543)
> Luter pisał:

> "Co więc my, chrześcijanie, powinniśmy zrobić z tym nikczemnym, przeklętym
> ludem żydowskim? Pragnę wam udzielić mojej wiernej rady:

> Spalcie ich synagogi i szkoły, a to, co nie zechce się palić, zakopcie w
> ziemi, by nie pozostał z gruzu żaden kamień.
> Włamujcie się do ich domów i niszcie je.
> Zabierzcie im wszystkie modlitewniki i Talmudy, które zawierają
> wyłącznie bezbożność, kłamstwa, przekleństwa i przysięgi.
> Zabrońcie ich rabinom nauczania, pod groźbą śmierci i tortur.
> Zabrońcie im podróżować. Bo nie są ani panami, ani urzędnikami, ani
> handlarzami - muszą pozostać w domu.
> Zabrońcie wszelkiej lichwy, bo nie my jesteśmy ich poddanymi, lecz oni
> naszymi.

> Do rąk wszystkich młodych Żydów i Żydówek należą cepy, siekiery,
> łopaty, kądziele i kołowrotki. Niech tym w pocie czoła zarabiają na
> swoje utrzymanie, jak to powinny czynić wszystkie dzieci Abrahama.

> Bo wielki jest nad nimi gniew Boży, a przez łagodne miłosierdzie stają się
> tylko coraz gorsi, przez surowość jednak coraz lepsi. A więc zawsze precz z
> nimi!"1

> W jednym z kazań, tuż przed śmiercią, nawoływał do wygnania z Niemiec
> wszystkich Żydów.
> Po stuleciach, w Trzeciej Rzeszy, antysemicką propagandę Lutra cytowano
> dosłownie.

> Getta

> Papieże renesansu byli do Żydów nastawieni stosunkowo przychylnie.
> Kontrreformacja natomiast - przede wszystkim za papieża Pawła IV
> (1555-1559) - przyniosła raptowną zmianę.Tworzono getta, najpierw we
> Włoszech, potem w monarchii austriackiej i w innych krajach. Ciasnota i
> poniżenie gett stało się cechą życia żydowskiego w całej Europie.

> Czasy nowożytne

> Tymczasem antysemityzm chrześcijański zakorzenił się w społeczeństwie tak
> głęboko, że cechował nawet zwykłych obywateli, niezależnie od tego, z jakiej
> tradycji chrześcijańskiej czy kierunku politycznego pochodzili.

> Nadal wytaczano przeciw Żydom zarzut "morderców Boga". Małe dziecko, które w
> r. 1921 uciekło wraz z rodziną z Kijowa do Polski, pamiętało później
> pierwszy polski slogan, którego je nauczono: "Żydzi zabili Chrystusa."

> Omówienie antysemityzmu politycznego przekroczyłoby ramy tego zestawienia.


> Między frontami

> Polska była kiedyś miejscem schronienia dla Żydów niemieckich, uciekających
> tu przed wyprawami krzyżowymi, zarazą i ciągle wybuchającymi rzeziami.1 Ich
> stosunkowo spokojny byt skończył się, kiedy Wielkanocą 1648 r. uciskani
> prawosławni Ukraińcy powstali przeciw polskim, katolickim właścicielom
> ziemskim. Żydzi, dzierżawcy i pośrednicy Polaków, byli najbardziej
> wystawieni na okrutny gniew Kozaków.

> Naoczny świadek relacjonował:

> Jednemu z nich Kozacy ściągnęli skórę, by mięso rzucić psom, innego mocno
> zranili i wyrzucili na ulicę. Znów innych pogrzebano żywcem. W ramionach
> matek zasztyletowano niemowlęta. Wrzucono też do wody kupę dzieci
> żydowskich, by wyrównać mielizny.

> Jeszcze okropniejszych okrucieństw nie da się tu w ogóle wymienić.

> Podczas najazdu szwedzkiego, w latach 1655-1658, polscy Żydzi znaleźli się
> między młotem a kowadłem. Kolejno napadali na nich Rosjanie, Kozacy i
> Szwedzi, a po ich wycofaniu pojawili się jeszcze Polacy, bo Żydzi rzekomo
> sprzyjali najeźdźcom.

> W latach 1648-1658 zamordowano w Polsce 100.000 do 500.000 Żydów -była to
> chyba najkrwawsza epoka w historii żydowskiej, od czasów biblijnych.
> Zniszczeniu uległo 700 gmin żydowskich. Rzesze uciekinierów szukały
> schronienia w innych krajach europejskich.

> Również w Rosji, podczas wojny domowej między białogwardzistami a Armią
> Czerwoną, Żydów atakowano z obu stron. Białogwardziści atakowali ich jako
> rewolucjonistów, Armia Czerwona jako ciemiężycieli ludu.

> Emancypacja

> Równouprawnienie, które stało sję udziałem Żydów w ruchu emancypacyjnym pod
> koniec XVIII i na początku XIX wieku, nie wszędzie spotkało się z
> akceptacją. W Niemczech reakcją były ulotki antysemickie.

> W r. 1819 autor pewnej ulotki posunął się do tego, że proponował masakrę,
> kastrację i przeznaczenie Żydówek do prostytucji. Te nadużycia spowodowały,
> że historyk żydowski Heinrich Graetz, wcale nie będący przyjacielem
> katolicyzmu, stwierdził: "Teologia protestancka i filozofia niemiecka
> doradzały takie środki zaradcze przeciwko Żydom, wobec których dekrety
> kanoniczne papieży Innocentego III i Pawła IV pozostawały daleko w tyle."

> Afera Dreyfusa

> W r. 1884 przed paryskim sądem wojennym odbył się proces szpiegowski
> przeciwko oficerowi żydowskiemu Alfredowi Dreyfusowi. Zapoczątkowało to falę
> akcji antysemickich - a wszystko to w jednym z najbardziej cywilizowanych
> krajów świata, pierwszym w Europie, który zagwarantował Żydom
> równouprawnienie.

> Dreyfusa, fałszywie oskarżonego o szpiegostwo na rzecz Niemiec, uznano
> winnym, publicznie zdegradowano i skazano na dożywotnie więzienie. Świat
> ogarnęły zamieszki, rząd francuski był wstrząśnięty aferą - Dreyfusa
> zrehabilitowano jednak dopiero w r. 1906.2 Pozostała jednak ogromna niechęć
> do Żydów. Na takim podłożu ukształtował się rząd Vichy, współpracujący z
> nazistami.

> Ucisk na Wschodzie

> Po rozbiorze Polski, pod koniec XVIII wieku, Rosja stała się władcą
> największego na świecie organizmu gmin żydowskich. Katarzyna II ograniczyła
> obszar, w którym Żydzi mogli przebywać, do nowo zdobytych prowincji, zwanych
> okręgiem osiedleńczym. Obcych - z wyjątkiem Żydów -zapraszała do osiedlania
> się w centrum Rosji.

> Za Mikołaja l (1825-55) położenie Żydów pogorszyło się. Młodzież żydowską w
> wieku od 12 do 25 lat przeznaczono do służby wojskowej i wywożono do okolic
> bardzo odległych. Stosowano wszelkie możliwe środki - z torturami i
> znieważaniem włącznie - by skłonić ich do wyrzeczenia się wiary i przyjęcia
> chrześcijaństwa.

> W tym czasie Rumunia była po Rosji drugim krajem, w którym Żydów uciskano
> najbardziej. Około 200.000 Żydów cierpiało tam w położeniu zbliżonym do
> najgorszych czasów średniowiecza.

> Pogromy

> Za panowania cara Aleksandra III w r. 1881, w okresie wielkanocnym, wybuchł
> pierwszy duży progrom; ucierpiało w nim ponad 100 gmin żydowskich.
> Antysemiccy doradcy cara mieli zamiar rozwiązać "problem żydowski" na swój
> sposób: trzecia część Żydów miała wyemigrować, trzecia część umrzeć, a
> trzecia część zniknąć (tzn. zostać nawrócona).1 Pogromy i wywołane przez nie
> masowe emigracje miały miejsce również za cara Mikołaja II (1894-1917),
> który uważał Żydów za zabójców Chrystusa.

> Mimo ohydy holokaustu i ogromnego zdziesiątkowania ludności żydowskiej w
> Polsce pogromy zdarzały się również po drugiej wojnie światowej.2

> Protokoły Mędrców Syjonu

> Ta antysemicka propaganda ukazała się po raz pierwszy w r. 1905, w Rosji
> carskiej. Zarzucała Żydom spisek światowy. Protokoły te, po pierwszej wojnie
> światowej przetłumaczone na wiele języków, wywarły trwały wpływ na wiek XX,
> pomimo, że w r. 1921 zdemaskowano je jako fałszerstwo. Przy finansowym
> wsparciu Henry'ego Forda, wpływowego przemysłowca, rozpowszechniono w
> Ameryce aż trzy ich wydania.

> W r. 1922 dwóch prawicowych radykałów zamordowało żydowskiego ministra spraw
> zagranicznych Republiki Weimarskiej, Waltera Rathenaua, w przekonaniu, że
> jest on jednym z tych "Mędrców Syjonu". Największy wpływ "Protokoły Mędrców
> Syjonu" wywarły na Niemcy nazistowskie.

> Faszyzm

> Mimo iż faszyzm był antychrześcijański, dopiero chrześcijański antysemityzm
> utorował drogę dla holokaustu. Hitler i naziści proklamowali Chrystusa
> "aryjskiego", nieżydowskiego, by chrześcijan przeciągnąć na swoją stronę.
> Model dla swoich zamiarów' znaleźli w katolickim, antyżydowskim
> ustawodawstwie okresu średniowiecza, czytali więc i rozpowszechniali
> zajadłe, antyżydowskie pisma Lutra. Zastanawia fakt, że holokaust rozpętano
> w jedynym większym kraju Europy, zamieszkanym niemal po równo przez
> katolików i protestantów. Na obu tradycjach kościelnych ciążyło brzemię
> nienawiści do Żydów.

> Kościoły, i większość ich sług, otwarcie kolaborowały z faszystami.1
> Przywódcy kościelni podpisywali wspólne oświadczenia, w których wyrażali
> dobitnie swą aprobatę dla ustaw faszystowskich przeciwko Żydom,
> lekceważących prawa ludzkie, powołując się po części na Lutra.2 Kiedy w r.
> 1936 niemieccy mężowie Kościoła osobiście u Hitlera protestowali przeciwko
> znęcaniu się nad Żydami, odprawiono ich krótko: "Dlaczego się uskarżacie?
> Postępuję przecież tylko tak, jak przez stulecia nauczaliście!"

> A więc nie był przypadek, że synagogi w Niemczech płonęły akurat w noc 455
> rocznicy urodzin Lutra (9/10 listopada 1938). Tej nocy, która przeszła do
> historii Rzeszy jako "noc kryształowa", naziści w skrupulatnie zaplanowanej
> i ogromnej akcji zrealizowali to, co niegdyś zalecał Luter.4 Jeśli nawet
> wielu chrześcijan Żydom pomagało, oba wielkie Kościoły na ogół tego nie
> czyniły.

> Druga wojna światowa

> Nawet wtedy, gdy faszyzm był już u szczytu władzy, a niewysłowione
> okrucieństwa stały się jawne, tylko żenująco mała mniejszość stanęła po
> stronie Żydów. W godzinie największej swej niedoli byli osamotnieni. Również
> większość państw nic oficjalnie nie zrobiła - Żydów nie chciano.
> Wielowiekowy antysemityzm zażądał haraczu.

> Podczas ulmerskiego procesu Einsatzkommando (1958 r.) zapytano byłego
> proboszcza litewskiego, dlaczego na widok tak okropnych rozstrzeliwań,
> których był świadkiem, milczał. Odpowiedział, że sądził, że spełnia się
> teraz na Żydach Słowo: "Jego krew na nas i na dzieci nasze"5

> Przerażające, że tego wersetu biblijnego można było użyć dla
> usprawiedliwienia tak ogromnej nieczułości; podobne myśli wyrazili też
> chrześcijanie innych narodowości.

> Pewien nuncjusz papieski, proszony, o przeciwdziałanie deportacji słowackich
> Żydów do Oświęcimia w celu uniknięcia przelania krwi wielu niewinnych dzieci
> żydowskich, odpowiedział niewzruszony: "Nie ma na świecie niewinnej krwi
> dzieci żydowskich. Na wszelkiej krwi żydowskiej ciąży wina. Musicie umrzeć.
> To kara, którą ściągnęliście na siebie przez ten grzech [ukrzyżowania
> Jezusa]."

> Kiedy Międzynarodowy Trybunał Norymberski przesłuchiwał chyba najgorszego
> podżegacza antyżydowskiego, powiedział on: "Na moim miejscu na ławie
> oskarżonych winien dzisiaj siedzieć dr Marcin Luter, gdyby prokurator wziął
> pod uwagę jego książkę. W książce D/e Juden und ihre Lugen (Żydzi oraz ich
> kłamstwa) dr Marcin Luter pisze, że Żydzi są plemieniem żmijowym, należy
> palić ich synagogi, zniszczyć ich ... To właśnie robiliśmy!"

> Szwajcaria zamknęła granice. Kanada i Ameryka miały tak surowe warunki
> imigracyjne, że dla wielu Żydów droga była tam zamknięta. Rząd brytyjski
> cofnął daną w Deklaracji Balfourskiej obietnicę utworzenia w dawnym rejonie
> mandatowym Palestyny, żydowskiej siedziby narodowej. Dla tysięcy
> uciekających Żydów, szukających podczas Trzeciej Rzeszy lub tuż po niej
> schronienia w kraju swoich ojców, drzwi były zamknięte.

> Należy tu wymienić tragedię "Struma". Ponieważ Brytyjczycy nie pozwolili, by
> przepełniony statek przybił do brzegów Palestyny, zmuszony był zawrócić, i
> zimą 1942 r. na Morzu Czarnym znalazł się pod obstrzałem torpedowym. Z 769
> uciekinierów znajdujących się na pokładzie przeżył tylko jeden.

> Obojętnie i biernie

> Obojętność i bierność prawie wszystkich narodów w przeddzień drugiej wojny
> światowej przyczyniła się w sposób decydujący do tego, że Hitler mógł bez
> przeszkód przeprowadzić swój plan masowej zagłady Żydów.

> W lipcu 1938 r. prezydent Roosevelt zwołał w Evian-les-Bains we Francji
> konferencję na temat uciekinierów, aby zastanowić się nad losem Żydów
> europejskich. Wynik był deprymujący: Z trzydziestu zgromadzonych tam narodów
> w gruncie rzeczy tylko Dania i Holandia były gotowe do przyjęcia kilku
> tysięcy Żydów. Pozostali stawiali tyle warunków, że mało który z
> uciekinierów był w stanie je spełnić. Szpiedzy nazistowscy przekazali
> Hitlerowi: "Proszę z Żydami robić, co się panu podoba; nikt ich nie chce."

> Cztery miesiące później rozpoczęło się prześladowanie, które kosztowało
> życie 6 milionów Żydów.



> Wezwanie do nawrócenia

> Po holokauście rozpoczął się w naszym narodzie (Niemcy - tł.] powolny proces
> przemiany myślenia. Ważnym krokiem na tej drodze była uchwała synodalna
> Kościoła Ewangelickiego Nadrenii z r. 1980, w której napisano: Wyznajemy z
> konsternacją współodpowiedzialność oraz winę chrześcijaństwa w Niemczech za
> holokaust.

> Z votum Kościoła Ewangelickiego Unii "Kirche als 'Gemeinde von Brudem'

> (Barmen III)", z 1980 r.:

> Wezwani jesteśmy do pokornego przyznania się do naszej niewierności i naszej
> winy. Bo z punktu widzenia stosunków chrześcijan i Żydów historia Kościoła
> jest niemal generalnym zaprzeczeniem niezniesionego wybrania Izraela ...
> Wobec wrogości do Żydów w historii naszego Kościoła zareagować możemy tylko
> wstydem i żalem oraz gotowością do pokuty.2

> II studium EKD (Ewangelickiego Kościoła Niemiec) na temat stosunku do
> Żydostwa (1991) ubolewa nad "nieprzerwaną tradycją polemiki, krytyki i
> dyskredytacji Żydostwa i Żydów" w historii Kościoła.

> Wykazanie i wyznanie winy, tak konkretnie jak to tylko możliwe, jest jednak
> warunkiem, by wyznanie winy nie pozostało gołym rytuałem, lecz by z niego
> zrodziła się siła do nawrócenia i odnowy.

> W Kościele Katolickim decydującego zwrotu dokonał II Sobór Watykański w r.
> 1965, w Deklaracji "Nostra aetate". Kościół ubolewa z powodu "wszystkich
> włamań do domów, prześladowań i manifestacji antysemityzmu".4 Podjął to
> papież Jan Paweł II: "Antysemityzm jest bezpodstawny i należy go w każdym
> przypadku potępić."

> Nie chodzi jednak tylko o zajęcie oficjalnego stanowiska przez Kościół.

> Wezwanie do nawrócenia odnosi się do każdego z nas. Niektórzy dostrzegają
> związek między brakiem osobistej pokuty za winy wobec ludu Bożego a
> wewnętrzną stagnacją we wspólnotach. Dopóki chrześcijanie nie wyznają przed
> Bogiem i Żydami swojej współwiny za cierpienia żydowskie, dopóty nie będzie
> też prawdziwego przebudzenia duchowego...

> Katolicki ksiądz i historyk Edward H. Flannery, mówiąc o chrześcijańskim
> antysemityzmie, stwierdza:  Jest to tragedia, w której uczestniczy Jezus. On
> jest tym, którego na nowo ukrzyżowano w Jego ludzie - rękoma wielu
> ochrzczonych w Jego imię. Grzech antysemityzmu zawiera w sobie wiele
> grzechów, ale w końcu chodzi o wyparcie się wiary chrześcijańskiej, o
> zaparcie się nadziei chrześcijańskiej,
> o sprzeniewierzenie się miłości chrześcijańskiej.

> Czyż faktyczne odstępstwo chrześcijaństwa nie przejawia się w fakcie, że w
> czasach chrześcijańskich najbardziej prześladowanym ludem byli nie
> chrześcijanie, którym takie prześladowanie przepowiedział ich Mistrz (Jan
> 16,2-4) - lecz Jego lud, naród z którego On pochodzi? l czyż największym
> skandalem nie jest to, że Żydzi, zmuszeni znosić na przestrzeni dziejów
> nałożony im przez Boga ciężar, nie znaleźli w Kościołach chrześcijańskich
> sprzymierzeńca, obrońcy? W Kościołach znaleźli raczej fanatycznego
> ciemiężyciela i oszczercę. Są to dzieje wzywające do pokuty.

> W tym samym duchu pisze Matka Basilea:

> Trzeba nam dzisiaj stanąć po stronie Jezusa i Jego lud widzieć Jego oczami,
> spojrzeniem Jego miłości i miłosierdzia. Wtedy serca nasze byłyby poruszone
> tym, że cały naród zwany ludem Bożym kroczy przez historię w niedoli,
> poniżeniu, opuszczeniu i odrzuceniu, obciążony chorobami i cierpieniem, jak
> cierpiący Sługa Boży, opisany w Księdze Izajasza 53, i pamiętalibyśmy o nim.





> __________
> czuwajcie ...
> www.chrzescijanie.net 2006




-- 
Pozdrowienia,
 Robert K.